Datum: Dag 5, 2 september 2010

Staat : Nebraska naar South Dakota

Weer : goed, met een koude start

Van Chadron, Nebraska naar Custer, South Dakota

Toen we vanmorgen de gordijnen open deden, zag het er weer mooi uit. Eén keer buiten bleek het behoorlijk koud te zijn. Maar in de loop van de dag zou het toch weer heerlijk weer worden. Nog alle dagen de zonnebril op, dus we hebben geen klagen.

Ons eerste doel vanmorgen was Wounded Knee. Eerst weer een tijdlang door de eindeloze vlaktes, hoewel het is niet constant vlak, het is hier ook behoorlijk heuvelachtig, maar je ziet weilanden met gras, mais of zonnebloemen zover je oog reikt.

Bij Wounded Knee aangekomen rijden we eerst te ver. Zou dat bruine gebouwtje echt het museum zijn en is dit Wounded Knee? Ja natuurlijk, de borden staan er niet voor niets, maar wat een troosteloos iets.

Doordat er een wegomlegging is komen we eerst bij de begraafplaats en het monument voor de Indianen die in 1890 afgeslacht zijn. We lopen wat rond, maar er is eigenlijk niet zoveel te zien. Het monument is omgeven door een hekwerk en buiten het hekwerk liggen Indianen begraven die later overleden zijn. Uit de grafstenen blijkt dat ook nu de mensen - naast hun Engelse naam - nog steeds een Indiaanse naam hebben.

Dan gaan we het museum (eigenlijk mag het die naam niet hebben, het is drastisch aan renovatie toe) binnen. Binnen zit een mijnheer die ongetwijfeld ook een Indiaan is en we rakenaan de praat. We vertellen hem dat we op weg naar Wounded Knee door het plaatsje Pine Ridge waren gekomen en eigenlijk geschrokken waren van de enorme armoe die daar kennelijk heerst. Vrouwen, mannen en kinderen hangen een beetje op straat en je ziet heel veel rommel op straat, iets wat je in Amerika maar weinig tegenkomt. Verveloze huizen of wat ervoor door moet gaan. Veel mensen wonen kennelijk in stacaravans, waarvande ruiten soms gesneuveld zijn en vervangen zijn door houtwerk of plastic. En als je dan voelt hoe koud het hier buiten is met de harde wind die hier waait, terwijl het pas september is en rond 11 uur in de morgen, dan vraag je je af hoe het hier 's winters is.

Volgens de man van het museum ligt de armoevaak aan de mensen zelf. Veel Indianen hebben kennelijk nog steeds een gevoel dat hen groot onrecht is aangedaan (geef ze ongelijk !) maar hij was van mening dat men moet proberen positief te leven en niet moet blijven hangen in een slechte situatie. Tjsa, zit wat in, maar niet iedereen zal in die gelegenheid zijn.

Hierna moeten we weer een eind dezelfde weg terug en krijgen te maken met veel weg-opbrekingen. Veel wegen worden verbeterd, maar het duurt erg lang voordat we weer verder kunnen rijden. Maakt niet uit, we kijken wel naar de koeien en de paarden.

Na verloop van tijd bereiken we het Windcave National Park wat later overgaat in het Custer State Park. We kijken bij het visitors centre van het Windcave Park, maar besluiten geen tour te nemen. Je gaat dan met een lift ondergronds, maar bij de kortste tour moet je sowieso al 150 treden af (en later weer op). Met onze knietjes gaan we dat niet doen en besluiten verder te rijden door het park. We zien al snel buffalo's en herten. Dit park loopt over in het Custer State Park wat we morgen willen gaan bekijken. Maar onze weg naar Custer loopt door dit park, dus we genieten alvast een beetje. Op een open veld zien we opeens heel veel prairiedogs, dit zijn zulke grappige beestjes. Je hoort ze ook voortdurend piepen en dan opeens duiken ze weer in hun holletje.

Dan iets verderop weer een eenzame buffalo die ligt te dutten in het gras of staat te grazen. Ze zien er eigenlijk heel sullig uit, maar er wordt steeds gewaarschuwd om afstand te houden.

Ze zien er log uit, maar kunnen een behoorlijke snelheid in korte tijd ontwikkelen en zijnsnel geïrriteerd. Met de horens die ze op hun kop hebben, wil je toch niet graag dat zo'n groot beest al te dicht bij komt.

Morgen willen we naar Crazy Horse monument en daarna naar Mount Rushmore, wat allebei op de route ligt die we morgen door het Custer State Park willen rijden.

Tot morgen!